من از درونم می نویسم

فضا که مجازی شد

تو رفتی سکوت بیابان شکست
غم غریبی به دل ما نشست
تورفتی سهم ما سکوت شد
یک بغل ارزو دود شد
تو رفتی انتظارم را ثمر نیست
بی روی رخت اسمانم را قمر نیست
نمیدانم چه دیدی که تاب ماندن نداشتی
که چشمانم را تا ابد در انتظار گذاشتی
چه کردیم که تو را جا گذاشتند
در سکوت بیابان تنها گذاشتند
چه کردیم که تاوانش تو بودی
چه دردری بود که درمانش تو بودی
کجا نامردمی کردیم
که جایت گذاشتند
نماندند و تنهایت گذاشتند
کجا بود ابن رسم مردانگی
که باشی باعث اوارگی